Popklikk har fått fullstendig dilla på «Du fortenar ein som meg», den første  singelen fra Daniel Kvammens kommende debutalbum, «Fremad i alle retninga». En kjenngjerning som resulterte i at vi bare måtte snakke med den smått geniale fyren med de herlige låtene og den flotte dialekten.

– Hvorfor fortjener vi en som deg?

– Fordi eg er ein av dei, som på ingen måte ynskjer å verr artist i form av kjendisstatus og liknande. Eg vil kun lage så flott musikk, som overhode mogeleg.

– Hvordan vil du beskrive musikken du lager?

– Eg håper heilt oppriktig at den ikkje kan definerast som nokon konstant, då eg et veldig glad i musikkera som evner å fornye seg sjølv. Men det er jo, som all anna god musikk, eit forsøk på å laga soul, i ordets rette forstand. Eg forsøker egentlig berre til sjuende og sist og formidle følelsar.

– Hvor viktige er tekstene når du lager musikk?

– Prosentvis, meiner du? Dei er viktige som fy, la uss sei det slik. Men det heile er jo ein symbiose, eller lappeteppe, om du vil. Tekst, melodilinjer og instrumentering skal jo opphøge kvarandre til noko større, i alle fall i eit vellykka tilfelle.

– Popklikk elsker taklampa i videoen. Hva med deg?

– Eg har eit moderat forhold til interiørdesign.

– Vi synes musikken din minner litt om det Lars Winnerbäck holder på med. Er vi helt på jordet?

– Nei, eigentleg ikkje. Me var fleire gonger inne på å lage eit «svensk sound» på ting me drodla med i studio på denne plata. Sjølv om eg personleg ikkje er så vel befart i Winnerback sine plater, og mine referanser i hovudsak går til svenske artistar som Håkan Hellström og Ted Gärdestad, så trur eg vel at det er dette som skapar resonansen her.

– Når og hvordan dukker låtene opp i hodet ditt?

– Det er vel ein konstant kvernande prosess av masse tankar og idear, som plutselig finn eit sammenfall på dei merkeligste tidspunkt. Kl. 04.30 på natta, helst.

– Hva liker du best; jobbe i studio eller prate tullball i bandbussen?

– Veldig glad i begge. Studio er nok tøffare, meir utfordrande og krevande, men også utrulig givande på eit kreativt plan når ein ser kva slags mulighetar ein har til å realisere musikken sin. Turnering er på ei anna side består jo av gode kompisar som oplever store ting sammen, mykje fjåsing og tull, men også mykje venting og lange dagar. Studioet gjør turneane meir spennande og vica versa, tenker eg.

– Hva slags musikk hørte du på i ungdomstiden?

– Min fyrste store besettelse var Spice Girls med «Wannabe», på Geilo danseklubb. Så 90-talls popen stod ganske sentralt i tidlege år. Men eg gjekk fort videre til Iron Maiden og Black Sabbath, før eg som tenåring endte opp som 60-, og 70-talls fanatikar på min hals, då med vekt på Beatles og Neil Young.

– I hvilket tiår ble det laget best musikk?

– Eg har inntrykk av det blir laga vilt mykje bra musikk, med heilt unik karrakter, kvart einaste tiår. Er ikkje det noko av fantastiske med musikk, at den stadig utviklar seg og finner nye interresante formar? Eg tenker me kan toppe det på 2010-tallet.

– Hvem er tidenes tøffeste vokalist?

– Aldri vore veldig opptatt av gode tekniske vokalfremføringar pr. definisjon, då eg henger meg meir opp i karakterestikk og formidling, men kanskje McCartney. Han har eit voldsomt register og ein formidlingsevne utta like. Stort sett likar eg mange puslete menn som egentlig ikkje kan synge.

– Velg ut tre album som har betydd mye for deg:

– 1. Bob hund – «Jag rear ut min själ»: fyrste gong eg høyrte eit band som virka klin gærne, skreik og bar seg, song om universelle følelsar frå alle slags merkelige vinklingar, og viktigast av alt; gjorde det på eit språk som var akkurat som mitt. Med andre ord fyrste gong eg forstod at songar på morsmål ikkje trengte å sette begrensningar for å formidle tankar utan om dei vanlige tekstklisjeane.

– 2. Talking heads – «Fear of Music»: Virkelig mitt fyrste kick på musikk med ikkje-vestlige rytmar. I tillegg til at eg oppdaga David Byrne, som er ein heilt herlig og ukonvensjonell tekstforfatter og frontman. Opna ei heilt anna verd.

– 3. Brian Eno og Harol Budd – «The Pearl»: Ei instrumentalplate som står utrulig høgt i mi bok. Eg setter den fortsatt på ofte, og det er fortsatt slik at den skapar eit veldig reelt vakum og mørke for meg kvar gong eg spelar den. Det er få plater som har like stor følelsmessig stayer-evne for meg. Ironisk då at den ikkje har tekst. Imidlertid forbinder eg den sterkt med John Steinbeck boka the Pearl (uten at eg veit om dei har nokon kobling utanom i mitt hovud)

– Velg mellom følgende artister:

– Prince eller Bruce Springsteen?

– Eg er stor, stor fan av Prince, og eg har lenge meint at eg ikkje blei skikkelig mann før eg oppdaga kor fantastisk «Purple Rain» er ein av dei største balladene skrivi, nokon sinne. Imidlertid ligg eit par av platene til Springsteen mitt hjarte veldig nært, og desse trur eg ikkje eg hadde klart meg utan. Spesielt «Tunnel of Love» og «Nebraska». Så det må nok bli Springsteen.

– Stein Torleif Bjella eller Bob Hund?

– Alt for vanskelig. Begge to er veldig store inspirasjonskjelder. Ville eg bedt deg velge mellom å skyte katten eller hunden din?

– U2 eller Radiohead?

– Radiohead. Fantastisk band. Kanskje 2000-tallets største for meg. Trioen Thom Yorke, Johnny Greenwood og Nigel Godrich er rein atomkraft. Imidlertid vil eg påpeike at dette hatet mot U2 som visse kredible sjelar frontar virker heilt meiningslaust for meg. U2 virker kanskje ikkje som verdas fetaste folk, ganske pretensiøse og dølle, men dei var ei ganske så killer 80-tallsgruppe. Og la meg påpeike at det å gjøra ein stor sak ut av å mislike U2 må væra noko av det døllaste ein kan finne på. Som å kaste tomater mot ein låvevegg.

– Neil Young eller Fleetwood Mac?

– Her må eg nok velge Neil Young, berre for å være ærlig med tanke på min egen musikalske bakgrunn. Young var mitt første møte med folkrock og singer-songwriter tradisjonen. Han er virkelig ein mine aller største heltar, og eg var nesten manisk opptatt av musikken hans i mange år. Eg ville ikkje vore utta ein einaste av 70-talls platene hans. Når det er sagt er Fleetwood Mac sine skiver med Lindsey Buckingham og co. noko det mest fantastiske pop-makeriet som er laga, virkelig pur klasse. Smerter meg å måtte sette desse to opp mot kverandre.

– The Beatles eller Pink Floyd?

– The Beatles, utta tvil. Det er berre å bruke øyrene. Her sammenligner ein jo noko av det største som har blitt laga i popmusikkens historie med Pink floyd, som for all del består av nokon ganske dyktige låtskriverar, men som strengt tatt har ganske dårlig smak til tider. Voldsomt pompøst arrangert innimellom. Å ikkje velge Beatles ville vore galskap.

– Supertramp eller The Who?

– The Who, rett og slett fordi eg ikkje har eit stort forhold til Supertramp. Kjenner berre hitsa og den «Breakfast in America»-plata. Og The Who er jo rått. Lenge sida eg har sunge «Baba o’reilly» av full hals på fest merker eg. Begynner kanskje å bli gamal.

– Taylor Swift eller Dolly Parton?

– Det å velge Taylor Swift foran Dolly Parton må jo vere som å velge Jesus forann sjefen sjølv, om ein er truande. Den eine er jo definert av den andre. Men eg må si at Taylor er ganske så fantastisk. Syns ho er ein vår tids største låtskriverar. Så slår eit slag for å gi ho den kreden ho fortenar.

– Sex Pistols eller The Clash?

– The Clash, heilt klart. Sex Pistols er kult nok, men med så veldig mykje staffasje. The Clash er jo mykje meir enn berre punk. Fantastiskt gode og ikkje minst varierte låtar, og Strummer virkar jo ganske mykje meir hard core ein desse folka i Sex Pistols.

– Tom Waits eller Alice Cooper?

– Alice Cooper. Virker som ein feit fyr, masse kule låtar. Har desverre aldri skjønt meg på klassisk Tom Waits. Syns det er stort sett er flåsete og anmasande. Ser at han er ein veldig god historiefortellar, men då kan han godt heller holde seg til å skrive, spør du meg. Liker dei tidlige, litt meir jazza cronnerplatene hans. Og «Downtown Train» på «Rain Dogs», fantastisk låt.

– Madonna eller Nirvana?

– Kvifor i all verden skulle nokon ynskje å velge mellom Madonna og Nirvana? Fantastisk musikk i kvar sin kant av skalaen.